Projekt Dedal

Autor: Daniel Śledź 31 grudnia, 2020

Autor: Daniel Śledź 31 grudnia, 2020 469 odsłon

Niedawno pisaliśmy o projekcie potężnej rakiety wynoszącej do 550 ton na niską orbitę okołoziemską, Sea Dragon, ale mało kto wie że był także projekt statku podróżującego z prędkością 135 milionów km/h (około 12% prędkości światła) oraz docierającego do gwiazdy Bernarda. Poznajcie projekt Dedal !

Zimą 1973 roku, członkowie Brytyjskiego Towarzystwa Międzyplanetarnego (British Interplanetary Society) zebrali się w Londynie, aby zaangażować się w projekt podróży międzygwiezdnej.

Głównym celem było opracowanie wykonalnego projektu niezwykle ambitnej bezzałogowej sondy kosmicznej, zdolnej w ciągu pięćdziesięciu lat dotrzeć do sąsiedniego układu gwiezdnego. Co więcej, założeniem projektów miało być ograniczenie do zastosowania jedynie obecnej i prawie przyszłej technologii, ponieważ pozwoliłoby to pewnego dnia przełożyć teorie na praktykę, gdyby koncepcja ta okazała się wykonalna.

Projekt miał wyznaczone trzy główne reguły:

Statek kosmiczny musi korzystać z aktualnej lub prawie przyszłej technologii.
Musi dotrzeć do celu w ciągu ludzkiego życia.
Musi być zaprojektowany w taki sposób, aby mógł dotrzeć do dowolnej wyznaczonej gwiazdy.

Aby wystarczająco przyspieszyć statek, naukowcy przewidzieli użycie dwustopniowej rakiety z impulsem jądrowym. Rakieta tworzyłaby ciąg poprzez powodowanie bardzo małych wybuchów w krótkich seriach. Kapsuły zawierające deuter i hel-3 byłyby bombardowane wiązkami elektronów o dużej mocy, wywołując w ten sposób fuzję i detonację masy jak maleńka bomba atomowa. Wybuchy te byłyby powtarzane z prędkością dwustu pięćdziesięciu impulsów na sekundę.

Niestety, Hel-3 jest rzadkością i konieczne byłoby wydobycie go z innych ciał niebieskich, np. Jowisza albo Księżyca.

Całość miałaby być złożona na orbicie okołoziemskiej. Całkowita masa sondy miała wynosić 54 tysięcy ton, w tym 3500 ton sonda, 50 tysięcy ton paliwo i 500 ton aparatury naukowej.

Sonda Dedal miała być dwustopniową rakietą, której pierwszy stopień działałby przez dwa lata i rozpędziłby statek do 7.1% prędkości światła, a silniki drugiego stopnia nadałyby jej maksymalną prędkość 12% prędkości światła. Przez następne 46 lat sonda poruszałaby się bezwładnie w pustce kosmosu, gdzie prowadziłaby badania ośrodka międzygwiazdowego, aż osiągnęłaby miejsce docelowe. Przez to, że jej prędkość byłaby dość wysoka, sonda spędziłaby tylko kilka dni w układzie Bernarda, a następnie znów zapuściłaby się w pustkę kosmosu ponieważ nie planowano wyhamowania ani lądowania statku.

Po zbliżaniu się do miejsca docelowego ta ogromna sonda miałaby w planie skierować swoje instrumenty pomiarowe oraz pięciometrowe teleskopy w stronę układu Berdnarda, wykonać kilka zdjęć i razem z pomiarami naukowymi wysłać je na ziemię.

Czterdziestometrowa dysza rakiety miałaby posłużyć jako antena radiowa, przekazując obrazy i dane w kierunku naszego układu słonecznego – stosunkowo jasnej gwiazdy bezpośrednio za statkiem.